معنی پاک تل - جستجوی لغت در جدول جو

پاک تل

لغت نامه دهخدا

پاک رخ

(دخترانه)

پاکیزه رو، زیبا رو

فرهنگ نامهای ایرانی

پاک رو

پارسا، نجیب، عفیف، خوش رفتار، نیک رفتار، آنکه روش خوب دارد، برای مثال جوانی پاک باز و پاک رو بود / که با پاکیزه رویی در کرو بود (سعدی - ۱۴۸)، هر دوست که دم زد از وفا دشمن شد / هر پاک رویی که بود تردامن شد (حافظ - ۱۰۹۹)
نیکو رو، زیبا، پاک چهر

پارسا، نجیب، عفیف، خوش رفتار، نیک رفتار، آنکه روش خوب دارد، برای مِثال جوانی پاک باز و پاک رو بود / که با پاکیزه رویی در کِرو بود (سعدی - ۱۴۸)، هر دوست که دم زد از وفا دشمن شد / هر پاک رویی که بود تردامن شد (حافظ - ۱۰۹۹)
نیکو رو، زیبا، پاک چهر

فرهنگ فارسی عمید

پاک اصل

پاک نژاد، پاک گوهر، نجیب

فرهنگ فارسی عمید

پاک دل

کسی که کینه، حسد و گمان بد به دیگری نداشته باشد، آنکه دلش از کینه و مکر پاک باشد، پاکیزه دل، خوش قلب

فرهنگ فارسی عمید

پاک تن

پاکیزه تن، کسی که تن و بدنش آلوده نباشد، کنایه از پارسا، عفیف، کنایه از نجیب و اصیل، کنایه از نیکواندام

فرهنگ فارسی عمید

پاک زن

زن پاک، زن پاک دامن، زن عفیف

فرهنگ فارسی عمید

پاک خو

پاکیزه خوی، خوش خلق، خوش خو

فرهنگ فارسی عمید

لاکرتل

(رِ تِ)

ژاک دو. ادیب و رمان نویس فرانسوی و عضو آکادمی فرانسه. مولد کرماتن (سائن - ا - لوار) به سال 1888 م
پیر لوئی. وی را ’لاکرتل انه’ نیز گویند. ادیب و قاضی فرانسوی. مولد متز. (1751-1824م.)

لغت نامه دهخدا

پای گل

(یِ گُ)

پای گلبن. زیر گلبن:
مده جام می و پای گل از دست
ولی غافل مشو از دهر سرمست.
حافظ

لغت نامه دهخدا

پاک اصل

(اَ)

پاک نژاد. پاک گوهر. که گوهری پاک دارد:
ای نیکنام ای نیکخوی ای نیکدل ای نیکروی
ای پاک اصل ای پاک رای ای پاک طبع ای پاکدین.
فرخی (دیوان چ دبیر سیافی ص 259)

لغت نامه دهخدا

پاک تنی

(تَ)

پاکیزه تنی. پارسائی. عفت

لغت نامه دهخدا

پاک سر

(سِرر)

پاک سریرت. پاکدرون. پاک باطن

لغت نامه دهخدا

پاک فن

(فُ)

ترکیبی سیم فام از مس و نیکل و روی که به چین از آن اوانی و ظروف کنند

لغت نامه دهخدا

چاه تل

(تَ)

مؤلف مرآت البلدان نویسد: ’قریه ای است از قرای تنگستان از بلوکات فارس’. (از مرآت البلدان ج 4 ص 132)

لغت نامه دهخدا

پاک تن

(تَ)

پاکیزه تن. پاک بدن، پارسا. عفیف. مقابل. پاکجامه. ناپاکتن:
چنان پاک تن بود و روشن روان
که بودی بر او آشکارا نهان.
دقیقی.
چو نستور گردنکش پاک تن
چو نوش آذر آن پهلو رزم زن.
دقیقی.
که او هست رویین تن و رزم زن
فرایزدی دارد آن پاک تن.
فردوسی.
زن پاکتن را به آلودگی
برد نام و یازد به بیهودگی.
فردوسی.
یکی مجلس آراست (کیخسرو) با پیلتن
رد و موبد و خسرو پاک تن
فراوان سخن راند از افراسیاب
ز درددل خویش وز رنج باب.
فردوسی.
ز من پاک تن دختر من بخواه
بدارش به آرام در پیشگاه.
فردوسی.
چنین گفت کین پاکتن چهرزاد
ز گیتی فراوان نبوده ست شاد.
فردوسی.
تو تا زادی از مادر پاکتن
سپر کرده پیشم تن خویشتن.
فردوسی.
همی گفت اگر نوذر پاک تن
نکشتی پی و بیخ من بر چمن.
فردوسی.
سخن گوی و روشندل و پاک تن
سزای ستودن بهر انجمن.
فردوسی.
، نیکواندام. نیک اندام. نیکچهر:
جوانی برآراست (ابلیس) از خویشتن
سخنگوی و بینادل و پاک تن.
فردوسی